ناوۀ میش ، در محرومیت مطلق !

هفتۀ قبل سفری به ولسوالی کیتی و منطقه درۀ خودی از مربوطات ولایت دایکندی وهمچنان به منطقه ناوۀ میش داشتم ، دراین سفر یگانه چیزی که برایم بسیار درد آور و تکان دهنده بود محرومیت اطفال و جوانان ناوۀ میش از مکتب بود . گرچه در مربوطات ولایت دایکندی اطفال ، اعم از دختران وپسران را می دیدم که هرکدام شان یک بیک با آرم یونسیف در شانه های شان بود و راه های طولانی و طاقت فرسارا به عشق رفتن به مکتب طی می کردند. امّا وضعیت در منطقه ناوۀ میش که از مربوطات ولسوالی باغران ولایت هلمند است کاملاً فرق می کند . گویا منطقه ناوۀ میش مربوط یک کشور دیگر می باشد حتی مردمش باکلمه معارف آشنائی ندارند بطور نمونه من از یک پیره زن که از آشنایانم بود پرسیدم که در اینجا معارف نیامده ؟ او به من گفت که معارف چی هست آیا او به مردم کمک می دهد ؟ تااین حد ، اکثر مردم این منطقه با کلمه معارف نا آشناهستند. دراین منطقه لایق ترین دختر کسی است که خوب گلدوزی کند ودر کارهای خانه مهارت کامل داشته باشد و قوی ترین پسر کسی است که اول صبح برود به کوه و بعد از ظهر با پشتاره کلان از هیزم برگردد به خانه . البته این ظلم تنها بالای اطفال و جوانان این منطقه نیست بلکه همه مردم منطقه ناوۀ میش از هر جهت محروم هستند . در تمام مربوطات منطقه ناوۀ میش حتی یک باب کلینیک وجود ندارد تنها در بازارهای این منطقه چندین باب دکان دوافروشی است و مالکین این دواخانه ها حتی با الف بای طبابت آشنائی ندارند. از لحاظ امنیتی ، امنیت اصلا وجود ندارد ، در طول هشت سال گذشته حکومت آقای کرزی حتی برای یک روز هم در آن مناطق نرفته است و طالبان گاه گاهی جهت اخذ مالیات شان میایند و بعد از جمع آوری عشر و زکات شان دوباره به قرارگاه های اصلی شان که در مرکز ولسوالی باغران موقعیت دارد برمی گردند . تمام بازار این مناطق به مرکز قاچاق و خرید و فروش انواع و اقسام اسلحه و مواد مخدر مبدل گردیده است که تنها چند نفر از آن سود می برند اکثرمردم با عدم معارف ، صحت ، امنیت ومشکلات اقتصادی دست وپنجه نرم می کنند.