آیا ناوۀ میش جزء یک سیارۀ دیگر است؟
ناوۀ میش منطقۀ است در شرق ولسولی باغران ولایت هلمند که حدود اربعه ناوۀ میش بدین شرح است : ازطرف جنوب به ولسوالی کجران ولایت دایکندی ، از طرف شرق به ولسوالی کیتی ولایت دایکندی ، از طرف شمال به ولسوالی خدیر ولایت دایکندی ، از طرف شمال غرب به ولسوالی پسابند ولایت غور واز طرف غرب هم به مرکز ولسوالی باغران ولایت هلمند متصل است. ناوۀ میش یک منطقه هموار ونیمه کوهستانی ودارای آب وهوای معتدل می باشد. منطقه ناوۀ میش حدوداً به بیش از بیست قریه کلان تقسیم شده است که در درون هر یکی از این قریه ها ، قریه های بسیار کوچکی دیگری وجود دارد. منطقه ناوۀ میش دارای چندین بازار است که بازارهایشان عبارتند از : 1- بازار مشترک. 2- بازار مرکز ناوۀ میش. 3- بازار غیج. 4- بازار دهن ورخان. 5- بازارخیرآباد. 6- بازار ورکک. نفوس مردم این منطقه به صورت تخمینی بین بیست هزار الی بیست وپنج هزار نفرمی باشند. متأ سفانه این تعداد مردم از محروم ترین ، مظلوم ترین وفراموش شده ترین مردم افغانستان هستند. حکومت آقای کرزی درطی هشت سال گذشته حتی برای یک ساعت هم درآن منطقه نرفته است. تنها طالبان که بود وباش اصلی شان در مرکز ولسوالی باغران ولایت هلمند است گاه گاهی جهت جمع آوری عشر وزکاة تریاک به بازار ناوۀ میش میایند بعد ازجمع آوری مالیات شان دوباره به مرکز باغران برمی گردند. درناوۀ میش هیچ چیزی وجود ندارد.مردم این منطقه ازاولیه ترین اکانات صحی وتعلیمی و... برخوردارنیستند. درقسمت خدمات صحی اگر نظراندازیم حتی یک باب کلینیک موبایل وجود ندارد. گرچه دربازارهای منطقه ناوۀ میش به تعداد محدودی دکانهای دوا فروشی است اما متأسفانه کسانیکه در آن دکانها به عنوان دوافروش کارمی کنند حتی به الفبای طبابت آشنائی ندارند. به قول خودشان دواهارا براساس تجربه به مردم عرض می کنند و.... مکتب ومعارف اصلاً نامش گرفته نمی شود ومردم این منطقه مخصوصاً اطفال، نوجوانان وجوانان شان بکلی ازنعمت سواد محروم هستند. درتمام منطقه ناوۀ میش اگرببینیم به تعداد انگشتان دست آمدم کسانی باسوادهتند که آنهم یا در ایران وپاکستان ویا در سائیر شهرهای افغانستان فقط درس علوم دینی خوانده اند. فقر، بیکاری وتنگدستی دراین منطقه بیداد می کند.ازآنجایکه دراین منطقه نه قانون وجود دارد ونه حکومت، تمام بازارهای این منطقه به مرکز قاچاق وخرید وفروش انواع واقسام اسلحه وتریاک مبدل شده است. بیشتر اسلحه وتریاک ازمناطق شمال کشور به این بازار سرازیر می شود وازاینجا به سمت جنوب کشور فروخته می شود.یک تعداد اندک ساکنین این منطقه ازاین کار سود می برند. ولی اکثریت مردم این منطقه همچنان بامشکلات اقتصادی دست وپنجه نرم می کنند. خیلی هایشان به خاطر به دست آوردن یک لقمه نان مجبورمی شوند که به طرف ایران ، پاکستان ویا سائیر شهرهای بزرگ افغانستان بروند وبه خاطر رفتن به آنجا باید از مسیر مرکز ولسوالی باغران و ولسوالی های موسی قلعه ، سنگین ،کجکی وگرشک عبورکنند. اما متأسفانه دراین راه ها اصلاً امنیت نیست ومردم ناوۀ میش بارها وبارها دراین راه قربانی داده اند واموال شان به غارت برده شده است.
البته این فقط وضعیت فعلی منطقه ناوۀ میش است . اگر تاریخ سی سال گذشتۀ این منطقه را ورق بزنیم فراتر ازیک کتاب می شود.
ناوۀ میش منطقۀ است در شرق ولسولی باغران ولایت هلمند که حدود اربعه ناوۀ میش بدین شرح است : ازطرف جنوب به ولسوالی کجران ولایت دایکندی ، از طرف شرق به ولسوالی کیتی ولایت دایکندی ، از طرف شمال به ولسوالی خدیر ولایت دایکندی ، از طرف شمال غرب به ولسوالی پسابند ولایت غور واز طرف غرب هم به مرکز ولسوالی باغران ولایت هلمند متصل است. ناوۀ میش یک منطقه هموار ونیمه کوهستانی ودارای آب وهوای معتدل می باشد. منطقه ناوۀ میش حدوداً به بیش از بیست قریه کلان تقسیم شده است که در درون هر یکی از این قریه ها ، قریه های بسیار کوچکی دیگری وجود دارد. منطقه ناوۀ میش دارای چندین بازار است که بازارهایشان عبارتند از : 1- بازار مشترک. 2- بازار مرکز ناوۀ میش. 3- بازار غیج. 4- بازار دهن ورخان. 5- بازارخیرآباد. 6- بازار ورکک. نفوس مردم این منطقه به صورت تخمینی بین بیست هزار الی بیست وپنج هزار نفرمی باشند. متأ سفانه این تعداد مردم از محروم ترین ، مظلوم ترین وفراموش شده ترین مردم افغانستان هستند. حکومت آقای کرزی درطی هشت سال گذشته حتی برای یک ساعت هم درآن منطقه نرفته است. تنها طالبان که بود وباش اصلی شان در مرکز ولسوالی باغران ولایت هلمند است گاه گاهی جهت جمع آوری عشر وزکاة تریاک به بازار ناوۀ میش میایند بعد ازجمع آوری مالیات شان دوباره به مرکز باغران برمی گردند. درناوۀ میش هیچ چیزی وجود ندارد.مردم این منطقه ازاولیه ترین اکانات صحی وتعلیمی و... برخوردارنیستند. درقسمت خدمات صحی اگر نظراندازیم حتی یک باب کلینیک موبایل وجود ندارد. گرچه دربازارهای منطقه ناوۀ میش به تعداد محدودی دکانهای دوا فروشی است اما متأسفانه کسانیکه در آن دکانها به عنوان دوافروش کارمی کنند حتی به الفبای طبابت آشنائی ندارند. به قول خودشان دواهارا براساس تجربه به مردم عرض می کنند و.... مکتب ومعارف اصلاً نامش گرفته نمی شود ومردم این منطقه مخصوصاً اطفال، نوجوانان وجوانان شان بکلی ازنعمت سواد محروم هستند. درتمام منطقه ناوۀ میش اگرببینیم به تعداد انگشتان دست آمدم کسانی باسوادهتند که آنهم یا در ایران وپاکستان ویا در سائیر شهرهای افغانستان فقط درس علوم دینی خوانده اند. فقر، بیکاری وتنگدستی دراین منطقه بیداد می کند.ازآنجایکه دراین منطقه نه قانون وجود دارد ونه حکومت، تمام بازارهای این منطقه به مرکز قاچاق وخرید وفروش انواع واقسام اسلحه وتریاک مبدل شده است. بیشتر اسلحه وتریاک ازمناطق شمال کشور به این بازار سرازیر می شود وازاینجا به سمت جنوب کشور فروخته می شود.یک تعداد اندک ساکنین این منطقه ازاین کار سود می برند. ولی اکثریت مردم این منطقه همچنان بامشکلات اقتصادی دست وپنجه نرم می کنند. خیلی هایشان به خاطر به دست آوردن یک لقمه نان مجبورمی شوند که به طرف ایران ، پاکستان ویا سائیر شهرهای بزرگ افغانستان بروند وبه خاطر رفتن به آنجا باید از مسیر مرکز ولسوالی باغران و ولسوالی های موسی قلعه ، سنگین ،کجکی وگرشک عبورکنند. اما متأسفانه دراین راه ها اصلاً امنیت نیست ومردم ناوۀ میش بارها وبارها دراین راه قربانی داده اند واموال شان به غارت برده شده است.
البته این فقط وضعیت فعلی منطقه ناوۀ میش است . اگر تاریخ سی سال گذشتۀ این منطقه را ورق بزنیم فراتر ازیک کتاب می شود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر